Më 20 tetor, kujtohet poeti i madh i Rilindjes Kombëtare, fryma që i mësoi shqiptarëve se një komb pa gjuhë, pa dije e pa dashuri për atdheun, nuk mund të qëndrojë i gjallë
Sot shënohet 125-vjetori i ndarjes nga jeta i Naim Frashërit, njeriut që me penën e tij i dha Shqipërisë shpirt, dinjitet e dritë. Në këtë ditë kujtese, përmendet jo vetëm si poet, por si një ndër themeluesit shpirtërorë të kombit shqiptar, një apostull i gjuhës dhe arsimit, një mësues i heshtur që besoi se fjala mund të ngrejë një popull.
I lindur në Frashër të Përmetit më 25 maj 1846, Naimi u rrit në një familje që do të mbetej themel i mendimit kombëtar. Në moshë të re njohu dhimbjen e robërisë dhe ëndrrën e lirisë. Ai punoi në administratën osmane, por zemra e tij rrihte për Shqipërinë e ndaluar. Në Stamboll, ku themeloi shoqërinë “Drita”, nisi misionin e madh për të ngjallur gjuhën shqipe, për të bërë librin e ndaluar mjet shprese dhe dritë për një popull të verbuar nga harresa.
Vepra e tij letrare përbën një testament të gjallë kombëtar: në “Bagëti e bujqësia” këndoi shpirtin e tokës dhe punën e njeriut shqiptar; në “Histori e Skënderbeut” ringjalli heroin e lirisë; në “Lulet e verës” e shndërroi dashurinë dhe mirësinë në besim ndaj jetës. Ai e pa gjuhën shqipe si dritën e shpirtit dhe besoi se përmes arsimit dhe dijes kombi do të rilindte.
Naim Frashëri u shua më 20 tetor 1900, por vdekja e tij nuk mbylli asnjë epokë, përkundrazi, hapi një kapitull të përjetshëm në kujtesën shqiptare. Brezat që erdhën pas tij mësuan nga vargjet e tij se dashuria për atdheun nuk është detyrë, por frymë; se kombi ndërtohet me libra, jo me urrejtje; me dritë, jo me dhunë.
Në çdo brez që mëson, në çdo zemër që ndien shqip, frymon ende Naim Frashëri, sepse ai jo thjesht shkroi për Shqipërinë, ai e ringjalli atë me vargjet:
Ti Shqipëri, më jep nder, më jep emrin shqiptar,
Zemrën ti ma gatove plot me dëshirë e zjarr.
About the Author
