Nga Edon QESARI

Te kënga “Pensieri e parole”, e Lucio Battisti-t, autori i tekstit, fjalëdhënësi Mogol, ka hedhur dy vargje që të përkthyera keqas pak a shumë mund të jepen kështu në shqip:

“Ç’di ti për një fushë me grurë shtruar,
Poezi e një dashurie të pabekuar”

[Che ne sai tu di unë campo di grano,
Poesia di un amore profano.]

Është pjesë e një teksti në të cilin dy të dashuruar përballen me hidhërim, duke sjellë në dialog trajta erotizmi, përmalljeje, melankolie, të mbështjella këto me shëmbëllesa ruraliteti dhe diç gjëje të cilës i ka rënë muzgu i kohërave, e varrosur tashmë nga ndryshimi.

Mendoj se prej atyre dy vargjeve çlirohet gjithë aroma e vargëzimit shekullar në italishte, gjithë ndjenja e një muzike që nëse ende mund të shijohet sot, vështirë se nuk të përcjell ngashërimin se të tilla ndjenja artistike, apo vepra të kësisojshme, nuk mund t’i hasësh më gjëkundi.