Letër e hapur nga një planet pa rrjete sociale

Nga Lutfi DERVISHI

Pas shumë vitesh në një planet ku njerëzit flasin ballë për ballë me njeri tjetrin; ku lajmet lexohen dhe nuk “shpërthejnë”, ku mëngjesi fillon me kafe dhe jo me “notification”, jam kthyer në vendin që dikur e quaja atdhe/mëmëdhe/… dhe tani më ngjan si Big Brother pa skenar.

Kam disa pyetje. Jo për t’u keqkuptuar, por për t’u marrë vesh.

1. Pse griceni me njerëz që nuk i njihni?! Dikur nuk ndodhte të kishte sherr mes njerëzve që nuk njiheshin me njëri-tjetrin?
2. Si erdhi dita/nata që të gjithë ata që punojnë në administratë të shkruajnë pas çdo postimi të (krye)ministrit “bravo”, “ju lumtë”, “vetëm për para” edhe kur postimi është një video që tregon valët e detit Adriatik?
3. Pse një person që ka lexuar gjysmë citati nga Paulo Coelho i jep leksione turmës për jetën, ekonominë, qeverinë, besimin, energjinë dhe… si skuqet qepa?
4. Çfarë ndodhi me të vërtetën? Para se të ikja, kur lexoje një gjë në gazetë apo shihje një gjë në Televizion dhe mund ta besoje. Tani duhet të pyesësh 5 vetë, të krahasosh 7 burime, të klikosh në “komentet që kanë më shumë lajk”dhe sërish je në mëdyshje nëse ngjarja ka ndodhur në Bruksel apo në Burrel?
5. Dhe e fundit: Umberto Eco e kishte parashikuar, por si ndodhi që ai budalla i fshatit që dikur fliste me vete në kafene, tani ka 50 mijë ndjekës dhe jep mend si të shpëtosh nga të menduarit?!

E kuptoj që s’jam më në botën e djeshme. E kuptoj që beteja për vëmendje ka zëvendësuar betejën për atdheun. Por nuk kuptoj idiotet.

Në planetin ku isha, Karl Marksi ende kishte shpresë se do të bashkonte proletarët e gjithë botës. Derrida ende besonte te bashkimi i intelektualëve. Por këtu, për habi, rrjetet sociale arritën atë që asnjë ideologji nuk e bëri dot: bashkuan idiotët e të gjitha vendeve. Dhe jo vetëm që u bashkuan, por tani janë edhe modele për t’u ndjekur, shembuj për t’u marrë, lajme të ditës, heronjtë e ditës…

Më kanë thënë se në fillim rrjetet sociale ishin mjet komunikimi. Tani janë Big Brother ku ti je aktor, spektator, regjisor, sponsor dhe kameraman. Dhe në fund të ditës, e vetmja pyetje që ka rëndësi është: Sa “like” mori sot mërzitja jote?

Unë po kthehem nga erdha. Jo se nuk më pëlqen toka, por më duket sikur çdo herë që hap Facebook-un, askush nuk është më me këmbë në tokë!