Shënimet e një dite të nxehtë vere

Javë e nxehtë gushti…
Njerëzimi i zhuritur për lajme paqeje, me etje kërkon ndonjë lajm pozitiv. Asgjë. Nxehtë. Një djalë i ri i zemëruar vrau një bashkëmoshatar. Dëshpërim. Dhimbje. Lot. Dhimbje…

Ndalimi i të menduarit aktiv në këto ditë vere, ndoshta na bën më shumë reflektues ndaj asaj që jetojmë në përditshmërinë tonë.
Marrim pak frymë, më qetë, nuk jemi në llogoren primare, pavarësisht se alarmi brenda nesh është i qëndrueshëm dhe shpesh kokëfortë. Është aty, “dashnor besnik”. Na prish ditën, duke menduar për të ardhme të ndritura apo alarmante, dhe harrojmë të jetojmë të sotmen që Zoti na e fal me bujarinë më të madhe!

Ndoshta nuk dimë më si jetohet, vetëm garojmë me veten dhe gjithë botën që e mendojmë se po na mbyt…
Shpesh dita na zhyt në dinamikën e ashpër të një njeriu që shumicën e kohës duhet të mbrohet dhe të dijë ku ecën. Jashtë njerëzores, jashtë normales, jashtë çdo definicioni të tipareve të një qenieje njerëzore; egoist, i veshur me pëlqim-mendje deri në adhurim të vetes, pa dëgjuar, pa analizuar, pa menduar pak më thellë.

Nuk e kam studiuar sjelljen e njeriut, thjesht vëzhgoj, mbaj ndonjë shënim dhe analizoj.
Do doja shumë që, sikur, miku -mikut, të afërmit t’i japin dashuri, t’i qëndrojnë pranë fëmijës e të diskutojnë më butë për jetën, mbase do kemi pak shpresë.

Di që shumica prej nesh gjykojnë dhe gjykohen egërsisht, pa mirësi apo pa njerëzoren brenda nesh.
Ka humbur vallë? Ku e humbëm? Apo patëm dëshirën për ta lënë, sepse ky “njeriu” pa empati mbisundon?!!!
Nuk di ta përcaktoj; pasojat po, ato janë të prekshme. Një djalë i ri i zemëruar vrau një shok tjetër po aq të ri. Dhimbje deri në therje të shpirtit…

Egërsia e komunikimit dhe trajtimit të çdo çështjeje është e dukshme. Gjyqi publik i dukshëm, arroganca e dukshme, pafytyrësia, mosmirënjohja e dukshme. Nuk ngopemi deri në atë pikë, sa çdo individi – pavarësisht gabimit apo dhe fajit për të cilin ka një dënim për të vuajtur – Jo! Nuk biem dakord, “gjakësia kolektive” shkon në çmenduri. Deri turma online, forumesh që kërkojnë eliminim të individit, të familjes, të cilitdo që njeh apo ka qenë ndonjëherë afër te kafja e lagjes, duhet patjetër të “zhduket”, të mos marrë frymë… E denigrojmë pa mëshirë, thua se do përmirësohej njerëzimi dhe gjithçka do zgjidhej pas kësaj. Mungon mirësia…
Vallë, kemi prekur fundin si shoqëri?
Thellë brenda vetes nuk dua ta pranoj…

Në një shoqëri ku ka humbur empatia, njerëzorja, ndjesia, ku parimi, dashuria, mirësia, falja nuk ekzistojnë, mendoj se kemi kaluar kufijtë e njeriut dhe të Zotit!

Ku po shkojmë? A mund ta ndalim dot më këtë marrëzi?
Nëse jo, jemi duke shkuar në një destinacion të frikshëm.

Dita është shumë e bukur, shiu i Zotit i shuajti disa zjarre…
Një djalë shpëtoi shumë kafshë që ishin braktisur nga “njeriu”…
Një familje po qan fëmijën e vdekur… dhe tjetra po qan së gjalli të birin… Ku po shkojmë?!!!