Gusht i nxehtë sërisht, vapë.
– Ding-dong, ding-dong! – një tingull i largët më përmend.

U ngrita përgjumësh, alarmuar nga insistimi i ziles së apartamentit dhe individit që qëndronte pas saj.

Hap derën nën ankthin e lajmit që më priste… ç’të shikoj… buzëqeshja vesh më vesh e nënë Zenepes me tabakanë e kafes turke më priste.

– Komshia ime e një jete, pleqëron e vetme ditët e kësaj jete, fëmijët në emigrim, larg… Po është e fortë nënë Zenua, informohet për gjithçka, dhe për maçin e shpisë do të dijë ku ishte mbrëmë…

Diçka ka ndodhur…, mendova.

– Ngrehu, Marigo se të kam një pyetje! Se vetëm ti i merr vesh këto punë.
– Pa hë njëherë, – i thashë. – Duhet të jetë e rëndësishme, se kot nuk vjen që me sabah ti – i buzëqesha.
– Dëgjo, – më tha. – Dëgjova se Ai (e ka fjalën për atë burrin me syze të kuqe) do bëjë një ministri me xhadxhipsidin, a ku di unë, po nuk e kuptoj, se ça thotë komandanti i kuptoj të gjitha (që të sqarohemi: nënë Zenua nuk duron t’ia kritikosh burrin me syze të kuqe), këtë më tha nuk e marr vesh…
Qesha.
– Hë de, mo qesh nashti!
– Jooo, – i thashë. – Tani, me këtë Ministrin e Inteligjencës Artificiale, ça jeni ju pleqtë nëpër shpia, nuk keni nevojë të dilni… Dëng një kërkesë ju nga telefoni – fap, Ai përgjigjen!

– Do pyesësh ti, ta zëmë, me çfarë ta paguaj energjinë se s’më del pensioni? Do kemi ndonjë kompensim?
– Jo! – ma preu e vendosur. – Nuk e pyes për këtë, se mblidhem me batanije… fus dhe nja dy bidona me ujë të ngrohtë e jam rehat., ka 100 halle ai nuk do meret dhe me këto…
– Po mirë, – i thashë. – Ke të drejtë, ç’e do ngrohjen. Mosha juaj është zjarr. Kapuç ke, besoj?
– Po, po…

– Mirë, ta zëmë do e pyesësh për ilaçet. Do i thuash: “Nuk më bën derman për zemrën ai që më rimbursojnë, duhet ta blej tjetër, kështu më thotë doktori, me se ta blej 180 mije te vjetra pension nuk më del?
Ai fap do pyesë Ministrin (Al) në telefon, ajo fap do i kthejë përgjigje: “Hiqua fare, se pakësohen shpenzimet afatmesme buxhetore. Ta bëj me tabelë krahasuese që ta përdorësh në mbledhje Qeverie?” – e pyet ajo.

– Fap kërceu Zenua nga divani: – Po kështu vdesim ne!
– Epo, inteligjenca është racionale, nuk ka ndjenja, shkurton shpenzimet buxhetore për qeverinë, – i them.
Ai do mendohet pak.
– Ja e shikon? – thotë Zenua e ngazëllyer.
– Jo, – i thotë ky. – Se këta të shkurtuar janë me aq pension sa marrin…
– Jo a de, – më thotë Zenua, – se s’na vdes ai, ne na do për zgjedhjet e tjera.
– Po ti e ke inat e ma kritikon mua? – u zemërua.
M’u desh ta zbus pak.

– Po jo, moj nënë Zenua, po ma mban mua. Ti e di, fisi im nga 1945 deri në 2025 vijon dënimin për agjitacion e propagandë… Unë udhëheqësit i jap nga ditët e mia, tentova sloganin e famshëm të komunizmit…. nja 3 ditë, i thashë se më duhet pjesa tjetër.
I pëlqeu ideja dhe m’u kthye:
– Po ti jepi 5, ta bësh tamam!
– Ja jap, – i thashë. – Po nuk i do ai.
– Pse? – m’u kthye e habitur.
– Se unë jam njeri i ndjeshëm, e dua atdheun, përpiqem të shkollohem, lexoj nga pak… ai si do kështu ditësh? Janë të mërzitshme… pale të tuat, që s’i do fare… imagjino, s’do as të Macronit… Vetëm të atij të Bosforit do ai, po ai s’ja jep se i duhen për vete…

U mërzit nënë Zenua, keq fare. E “korruptova” pak:
– Do blej ca lakra sot nga këto të fshatit dhe të ftoj për drekë.
– Ik tutje, – më tha. – Sot na ka Nazmia, se na ka ca lekë borxhë, që nga fushata.
Po doja t’u shisja pak mend shoqeve meqë kemi mbledhjen e partisë për proponimet e qeverisë së re…