“Në Romë, pas luftës, kam punuar si kontabilist në një kompani filmash, “Rank Film””.

Nuk kisha mundur të futesha në industrinë e ndërtimit dhe një kushëri më kishte gjetur atë punë në Rank.

Këtu kam punuar ose pretenduar të kem punuar me pesë gra: në një dhomë të “veshur”me portrete të aktorëve si James Mason, Patricia Neal, Margaret Lockwood, Phyllis Calvert.

Ndoshta i ndikuar nga kjo, i lashë pesë gratë të “punonin” edhe për mua dhe i kalova ditët duke lexuar libra me poezi me zë të lartë.

Lexoja mirë…

Një ditë, zonja në dhomën tjetër më tha:
“Kam një kunat që punon në universitet, do të flas me të për ty?”.

Faleminderit – iu përgjigja.

Fitoja 28 mijë lira në muaj që shkonte për ilaçe për babain tim të sëmurë. Asnjëherë vajtje ne kinema, kurrë argëtim, më së shumti pak bilardo.

U regjistrova në universitet, Fakulteti i Ekonomisë dhe Biznesit, për të ndjekur Akademinë e Artit Dramatik… Më pëlqeu. Kam aktruar për dy vjet ndërsa shokët e lagjes më tallnin: “Epo, je bërë peder?”.

Pastaj Luchino Visconti më pa rastësisht dhe më kerkoi.

I duhej një i ri dhe po mendonte të më punësonte. Unë thashë: “Sa eshte pagesa?”

Ai u përgjigj: “2500 në ditë”.

“75 mijë në muaj, Jezus!”…

U largova menjëherë nga Rank dhe për muaj të tërë nuk i rrëfeja asgjë nënës sime: çdo mëngjes vazhdoja të dilja në orën tetë dhe të thoja se do të shkoja në zyrë. M’u desh guxim për të rrëfyer të vërtetën. Ajo e mori për mirë, por pëshpëriti: “Biri im, a do të zgjasë?” dhe gjithmone me përsëriste: “Biri im, ki kujdes!”

Ajo është e bindur se, nëse do të isha futur në Hekurudhat Shtetërore, tani do të isha stacionist dhe do të kisha bileta falas për familjen.

Kam pasur shumë fat, vetëm fat. Unë isha me fat që Visconti kishte nevojë për një djalë të ri të ashpër si unë. Fati që kompania e tij kshte aktorët më të rëndësishëm dhe më të njohur si Ruggero Ruggeri, Paolo Stoppa, Rina Morelli, Vittorio Gassman…

Unë isha me fat që Gassman u largua dhe unë e zura vendin e tij. Më në fund, pata fatin që më ofruan role ne kinema, falë kësaj hunde të vogël që e urrej.

Por suksesi i një aktori pothuajse nuk lidhet kurrë me arsye fisnike dhe serioze.

Batuta në një film të Federico Fellinit më përshtatet: “Kam shumë cilësi për të qenë amator dhe nuk kam mjaftueshëm për të qenë profesionist”.

Marcello Mastroianni