Nga Namik DOKLE

Është e natyrshme që sa më e re të jetë një urë, aq më moderne është dhe duket; ka ndryshuar me kohën teknologjia dhe aftësitë ndërtuese, fuqia ekonomike, dendësia e qarkullimit e shumëçka tjetër.
Kështu ka ndodhur edhe me tri urat e Kukësit; e para u ndërtua shumë dekada më parë për të lidhur Kukësin e vjetër me pjesën tjetër të vendit; e dyta për të zëvendësuar të parën që, bashkë me qytetin, po mbytej nën liqen dhe për të lidhur Kukësin e ri me pjesën tjetër të vendit; e treta e sapo ndërtuar për të lidhur dy pjesët e ndara të Rrugës së Kombit.

Nga të tria, më nostalgjikja është e para, jo pse është nën ujë, por se na kujton Kukësin e vjetër; qytet i vogël ku gjithë njerëzit njihnin njeri-tjetrin, jetonin vëllazërisht, shetitnin bashkë çdo mbrëmje në urën e tyre të dashur dhe i tregonin plot sekrete. Dy të rejat kanë teknologjinë ( respekte) por u mungon legjenda e së parës.
Është edhe një urë e katërt, Ura e Vezirit, por ajo është tjetër histori.