Allegra Gucci tregon 30 vite dramë familjare, nga vrasja e babait te përplasjet për kujdestarinë e nënës së sëmurë, mes akuzave për manipulim dhe abuzim.
Historia e familjes Gucci rikthehet në qendër të vëmendjes përmes rrëfimit rrëqethës të Allegra Gucci, vajzës së Patrizia Reggiani, e dënuar për vrasjen e bashkëshortit të saj, biznesmenit Maurizio Gucci. Allegra, sot 44 vjeç dhe nënë e dy fëmijëve, rrëfen se jeta e saj dhe e motrës Alessandra ka qenë një zinxhir traumash, ku dhimbja, lealtia dhe përgjegjësia janë ndërthurur për dekada.
Ajo tregon se gjatë 17 viteve të burgimit të nënës, vetëm ajo dhe motra kanë mbajtur peshën e kujdesit, duke e vizituar rregullisht, pavarësisht se marrëdhënia me nënën ishte e mbushur me episode të vështira, shpërthime zemërimi dhe manipulime emocionale. Allegra përshkruan një dashuri të lodhshme, të pjekur, që vazhdonte edhe kur nëna i ofendonte apo i largohej emocionalisht.
Në rrëfimin e saj, ajo flet edhe për ndikimin e nënës së Patrizias, të cilën e quan një figurë kontrolluese dhe manipulative. Sipas saj, gjyshja ushtronte presion dhe krijonte ndjenja faji, duke u përpjekur të mbante kontroll mbi jetën e tyre, madje duke vënë një hetues privat pas bashkëshortit të Allegrës.
Pas viteve të burgut, situata u ndërlikua më shumë kur Reggiani u rrethua nga persona që, sipas vajzave të saj, e shfrytëzonin gjendjen e saj të brishtë për përfitime personale. Allegra tregon se përmes një telefonate të regjistruar rastësisht, ku një grua e quajtur Loredana Canò nxisnin Patrizian të ndërpriste marrëdhëniet me fëmijët, ato kuptuan se situata po rrezikonte sigurinë e nënës.
Hetimet e nisura pas denoncimit të tyre çuan në dënimin e Canòs dhe Marco Chiesas për shfrytëzim të një personi të pambrojtur, ndërsa avokati Daniele Pizzi pranoi marrëveshje gjyqësore. Gjatë procesit u zbulua edhe një polisë jete prej 6 milionë eurosh, ku përfitues ishin persona të lidhur me rrethin e ri të nënës.
Megjithë këtë, gjykata ka refuzuar kërkesën e Allegrës dhe Alessandrës për t’u bërë kujdestare ligjore të nënës së tyre, me argumentin se, si fëmijë të një personi të konsideruar të padenjë, nuk mund të marrin rolin zyrtar të administratores së mbrojtjes. Allegra kundërshton këtë, duke thënë se institucioni ekziston pikërisht për të garantuar që familjarët të kujdesen për të afërmit e tyre dhe se kompensimet e larta të administratorëve të jashtëm shpesh e devijojnë qëllimin e mekanizmit.
Ajo pohon se nuk ka konflikt interesi dhe se për 17 vite kanë qenë fëmijët e saj të vetmit që e kanë mbështetur Patrizian emocionalisht dhe financiarisht. Sot, Reggiani jeton në gjendje të dobët fizike, lëviz me karrige me rrota dhe mban brenda vetes nostalgjinë për jetën mondane të dikurshme.
Në fund, Allegra shprehet se historia e saj është e mbushur me dhimbje, por e ardhmja e saj do të ndërtohet mbi zgjedhjet që bën vetë: një jetë ku përgjegjësia dhe mbrojtja e nënës mbeten prioritet, pavarësisht plagëve të së kaluarës.
About the Author
