Zbulimet historike tregojnë se në vitin 1944 Hitleri ishte i varur nga drogat e forta, ndërsa ushtria përdorte metamfetaminë si strategji ushtarake
Një seri dokumentesh të zbuluara nga arkivat gjermane dhe amerikane hedh dritë mbi një aspekt pak të njohur të regjimit nazist: rolin qendror të drogërave në funksionimin e ushtrisë dhe të vetë Adolf Hitlerit. Analizat historike dhe mjekësore tregojnë se ushtria gjermane ishte e para në botë që shpërndau droga stimulante në mënyrë të organizuar për të shtuar qëndrueshmërinë e trupave, ndërsa vetë Hitleri, në vitet e fundit të jetës, u bë i varur nga substanca të forta të afërta me heroinën.
Për trupat, droga kryesore ishte Pervitin, një formë metamfetamine e sintetizuar në vitin 1937. Fillimisht e shitur si stimul i zakonshëm, Pervitin u përdor masivisht nga ushtria gjatë pushtimit të Polonisë dhe më pas gjatë ofensivës së shpejtë në Francë. E ashtuquajtura Blitzkrieg u mbështet edhe në faktin se ushtarët, të droguar me metamfetaminë, ishin në gjendje të marshonin për ditë të tëra pa gjumë dhe pa ndier lodhje. Vetëm për operacionin në Ardenne, ushtria gjermane porositi rreth 35 milionë tableta, duke e bërë drogën një komponent të strategjisë ushtarake.
Ndryshe nga ushtarët, Hitleri nuk konsumonte metamfetaminë, por një kombinim substancash të tjera të administruara nga mjeku i tij personal, Dr. Theodore Morell. Fillimisht ai merrte injeksione vitaminash dhe glukoze, por me përkeqësimin e shëndetit dhe stresin e Luftës së Dytë Botërore, trajtimet u intensifikuan. Që nga viti 1941, Morell i administronte hormone kafshësh dhe steroide të përgatitura në mënyrë artizanale. Në vitin 1944, Hitleri ishte plotësisht i varur nga Eukodali, një drogë shumë e fortë, më potente se heroina. Kjo varësi ndikoi në perceptimin e tij dhe në aftësinë për të gjykuar realitetin, duke e mbajtur deri në fund në iluzionin se kontrollonte situatën, pavarësisht se lufta kishte marrë kthesë të pakthyeshme.
Dokumentet amerikane të deklasifikuara përshkruajnë Hitlerin si përdorues të rregullt të dhjetëra substancave, përfshirë barbiturikë, stimulanë dhe preparate hormonale. Ato konfirmojnë hipokondrinë e tij ekstreme dhe faktin që mjeku i tij e mbante në një cikël të rrezikshëm mes stimuluesve dhe qetësuesve. Raportet sqarojnë gjithashtu se, përkundër disa miteve, ai nuk kishte pësuar dëmtime gjenitale gjatë Luftës së Parë Botërore dhe nuk ka të dhëna historike që mbështesin spekulime të tjera mbi seksualitetin e tij.
Hulumtimet e reja nënvizojnë dy fakte të rëndësishme historike: ushtria naziste përdori metamfetaminën si mjet strategjik lufte, ndërsa vetë Hitleri, në kulmin e pushtetit, u bë i varur nga drogat e forta. Këto elemente nuk shpjegojnë krimet e regjimit nazist, por ofrojnë një kuadër më të plotë mbi gjendjen fizike dhe psikike të njeriut që udhëhoqi një nga regjimet më të errëta të shekullit XX.
About the Author
