Nga Ben Blushi
KOMUNIZMI KA VDEKUR
35 vjet më parë në 9 dhjetor 1990 në mëngjes po shkoja në Fakultetin ku studjoja kur pashë për herë të parë një protestë.
Ishin rreth 200 studentë që kishin zbritur nga konviktet e Tiranës dhe kishin bllokuar rrugën e Elbasanit.
Ne qëndruam në kryqëzimin e Liceut për disa orë pa lëvizur, derisa dikush shtiu me armë në ajër dhe u shpërndamë me vrap pa ditur ku do shkonim.
Ato ditë kishte rënë shi pa pushim dhe shumë prej atyre që vrapuan për t’i ikur policisë ju mbetën këpucët në baltën mes ambasadës italiane dhe amerikane.
Kjo është metafora më e dhimbshme e Shqipërisë së asaj kohe.
Shqipëria Komuniste ishte një fushë me baltë në mes të Perëndimit.
Balta ishte simboli i zhytjes, kurse këpucët simboli i lirisë për t’i ikur zhytjes.
Për fat unë arrita t’i shpëtoj këpucët e mia të shtrembëra të cilat më çuan në një shtëpi të panjohur ku mbeta derisa policia iku dhe rruga u hap.
Të nesërmen shkova në Qytetin Studenti si qindra studentë që për katër ditë bënë të mundur diçka që e kisha menduar të pamundur.
U vendos që Shqipëria të kishte më shumë se një parti politike dhe në ditën e katërt kjo parti u krijua.
Shumë miq të mi nuk erdhën asnjëherë te Qyteti Studenti.
Ata i kishin prindërit komunistë ose familjet nuk i linin për shkak të frikës.
As unë nuk kisha shumë arsye të isha aty.
Familja ime ishte komuniste.
Unë nuk jetoja mirë por nuk jetoja keq.
Për të gjitha këto arsye unë nuk kisha shumë arsye të shkoja në Qytetin Studenti në 9 dhjetor 1990.
Çudija më e madhe është që askush nga familja ime nuk më tha pse shkoja në një vend ku po përmbysej sistemi tek i cili ata kishin besuar.
Sikur sot të krijohej një parti politike, pas rrëmujave në rrugën e Elbasanit, siç ndodhi në dhjetor 1990, nuk e di sa i qetë do isha t’i lija fëmijët e mi atje.
Babai im s’e bëri kurrë.
Jo vetëm kur shkova në Qytetin Studenti për të rrëzuar partinë ku ai ishte anëtar por edhe kur shkova të punoja në gazetën e parë opozitare në Shqipëri.
Nga sytë e njerëzve që njoha ato ditë, kuptova se kisha tre defekte të papranueshme.
Kisha lindur në Tiranë dhe vija nga një familje komuniste nga jugu.
Për shumë nga studentët dhe gazetarët e asaj kohe isha armiku perfekt.
Unë isha tipi i njeriut që duhej mundur.
Disa muaj më vonë mbarova Universitetin dhe qeveria e fundit komuniste më emëroi mësues në fshatin më të ashpër të Shqipërisë, në Iballë të Pukës.
Iballa bllokohet gjashtë muaj nga bora.
Aty shkoi Migjeni për t’u kuruar nga tuberkulozi kurse unë natyrisht nuk shkova asnjëherë sepse komunizmi ra.
Nëse ai sistem barbar do vazhdonte, me siguri do isha kthyer që andej i alkoolizuar ose në burg.
Në këtë nënyrë përfitova nga rënia e Komunizmit.
Nuk u bëra mësues por një njeri i lirë.
Që atëherë jam bindur se komunizmi vdiq në dhjetor 1990.
Komunistë mund të ketë, por komunizmi ka vdekur.
Prandaj habitem sot se sa shumë njerëz mallkojnë ata që nuk i duan si komunistë.
Ti thuash dikujt je komunist është si t’i thuash një të pasuri je kulak.
Problemi i Shqipërisë sot nuk janë as komunistët dhe as demokratët.
Problemi i Shqipërisë janë idiotët.
Dhe idiotët mund të jenë dhe komunistë dhe demokratë sepse janë idiotë.
About the Author
