Historia e një gruaje amerikane që klonoi qenin e saj pas vdekjes po hap debat të fortë etik, mes dhimbjes, teknologjisë dhe alternativës së adoptimit
Teknologjia e klonimit të kafshëve shtëpiake po fiton gjithnjë e më shumë terren në Shtetet e Bashkuara, teksa pronarë të dëshpëruar pas humbjes së kafshëve të tyre po zgjedhin të paguajnë shuma marramendëse për të pasur një version gjenetikisht identik të tyre. Një nga rastet më të fundit është ai i Venessa Johnson, një drejtuesesh në fushën e teknologjisë, e cila shpenzoi rreth 50 mijë dollarë për të klonuar qenin e saj të ndjerë, Oliver.
Pas vdekjes së qenit të saj në fund të vitit të kaluar, Johnson u përball me një dhimbje të thellë emocionale. Gjatë kërkimeve për të përballuar humbjen, ajo u njoh me mundësinë e klonimit dhe vendosi të ruante një mostër indi të qenit përpara se ai të ndahej nga jeta. Me ndihmën e një kompanie bioteknologjike amerikane, nga kjo mostër u krijua një embrion që më pas u implantua në një qen surrogate, duke sjellë në jetë një këlysh të ri, të quajtur Ollie.
Procesi i klonimit realizohet përmes transferimit bërthamor të qelizave somatike, e njëjta metodë që u përdor për klonimin e deles Dolly në vitin 1996. Edhe pse këlyshi i ri ka të njëjtin material gjenetik si qeni origjinal, specialistët theksojnë se personaliteti dhe sjellja nuk janë domosdoshmërisht identike, pasi ndikohen nga mjedisi, rritja dhe përvoja e re jetësore.
Klonimi i kafshëve, dikur një praktikë e rrallë e rezervuar për personazhe të famshëm dhe milionerë, po bëhet gjithnjë e më i zakonshëm. Kompanitë që ofrojnë këtë shërbim raportojnë qindra raste klonimi të suksesshme të qenve dhe maceve në vitet e fundit. Megjithatë, praktika mbetet e diskutueshme. Organizatat për të drejtat e kafshëve e kundërshtojnë fort, duke theksuar se strehëzat janë të mbipopulluara dhe se adoptimi duhet të jetë prioritet.
Edhe vetë Johnson pranon se vendimi u mor në një moment pikëllimi të thellë dhe se sot ndjen ndjenja të përziera për zgjedhjen e saj. Ajo thekson se, pavarësisht ngjashmërive fizike dhe disa sjelljeve, qeni i ri nuk është i njëjti që humbi, por një krijesë e re që po ndërton marrëdhënien e saj nga e para.
Debati mbi klonimin e kafshëve po thellohet mes atyre që e shohin si një mrekulli shkencore që ndihmon njerëzit të përballojnë humbjen dhe atyre që e konsiderojnë një praktikë moralisht problematike. Ndërsa teknologjia përparon, pyetja mbetet nëse rikrijimi gjenetik i një kafshe e lehtëson vërtet dhimbjen apo thjesht e shtyn procesin e pranimit të humbjes.
About the Author
