
Një konteshë hungareze që solli elegancën, kulturën dhe shpirtin europian në oborrin shqiptar, duke u bërë simbol i finesës dhe dinjitetit për një epokë të tërë.
Në fillim të shekullit XX, në Budapestin aristokratik dhe plot jetë kulturore të Perandorisë Austro-Hungareze, lindi më 6 gusht 1915 Géraldine Margit Virginia Olga Mária Apponyi de Nagy-Appony, vajza që do të bëhej më vonë Mbretëresha e Shqipërisë.
Ajo ishte bija e kontit Gyula Apponyi, trashëgimtar i një prej familjeve më të vjetra fisnike hungareze, dhe e Gladys Virginia Stewart, një zonjë amerikane me rrënjë nga bota e pasur e Nju Jorkut. Përzierja e gjakut hungarez dhe atij amerikan do t’i jepte Géraldinës sharmin e rrallë që më vonë do të pushtonte edhe oborrin mbretëror shqiptar.
Pas shpërbërjes së Perandorisë Austro-Hungareze, familja Apponyi humbi shumë prona e tituj, duke u zhvendosur mes Zvicrës, Hungarisë dhe Francës. Në Francë, Géraldina u arsimua në shkolla prestigjioze, ku spikati për kulturën, finesën dhe dashurinë për artin e modën.
Në dhjetor të vitit 1937, nëpërmjet një fotografie, Mbreti Zog I i Shqipërisë njohu për herë të parë fytyrën e Géraldinës. Bukuria dhe eleganca e saj e mahnitën monarkun shqiptar, i cili dërgoi përfaqësues për ta takuar. Ajo vizitoi Tiranën dhe shumë shpejt u kurorëzua me mbretin më 27 prill 1938, në një ceremoni madhështore që u cilësua si dasma dinastike e shekullit në Ballkan, bashkim mes një monarku shqiptar dhe një konteshe europiane.

Dasma mbretërore u zhvillua me një shkëlqim që Shqipëria nuk e kishte njohur më parë. Fustani i nusërisë, sipas gazetës franceze Paris-Soir, u porosit në Paris, ndërsa disa burime përmendin shtëpitë e famshme të modës Chanel dhe Worth si pjesë të krijimit të saj. Géraldina njihej për stilin e përkryer dhe për mënyrën se si kombinonte hijeshinë hungareze me frymën moderne europiane.
Në dasmë ajo mbajti një tiarë me diamante, e quajtur Diamond Ram and Rose Tiara, një vepër simbolike që bashkonte rramën e Skënderbeut (simbolin shqiptar) dhe Trëndafilin e Bardhë të Hungarisë, nofkën e saj të famshme në Evropë.
Në krah të mbretëreshës qëndronin motrat e Zogut; Myzjen, Ruhije dhe Senije Zogu, të cilat kishin role ceremoniale dhe ndihmonin në përfaqësimin publik të monarkisë. Ato përbënin oborrin e brendshëm të familjes mbretërore, që simbolizonte unitetin e dinastisë shqiptare.
Falë kulturës dhe rafinimit të saj, Géraldina arriti të harmonizojë etikën e oborrit europian me traditat shqiptare, duke krijuar një imazh të përbashkët dinjiteti e moderniteti që i dha monarkisë shqiptare një frymë të re.

Vetëm një vit pas martesës, më 7 prill 1939, Italia fashiste pushtoi Shqipërinë. Mbretëresha, me e sapolindur Leka Zogu, u detyrua të largohej bashkë me mbretin. Vitet që pasuan ishin një udhëtim i gjatë ekzili; nga Greqia në Francë, më pas në Britani, Egjipt, Spanjë dhe Afrikën e Jugut.
Edhe pse në mërgim, Géraldina ruajti gjithmonë dinjitetin dhe u angazhua në veprimtari humanitare, veçanërisht për fëmijët dhe familjet në nevojë, duke fituar respekt në shumë vende ku jetoi.
Pas dekadash mërgimi, në vitin 2002 ajo u rikthye në Shqipëri, tashmë në moshë të thyer, për t’u prehur në vendin që kishte dashur më shumë se çdo tjetër. Ndërroi jetë më 22 tetor 2002 në Tiranë, vetëm pak muaj pas kthimit.
Mbretëresha Géraldine mbetet një figurë e jashtëzakonshme për historinë shqiptare, një urë midis Lindjes dhe Perëndimit, mes fisnikërisë dhe thjeshtësisë, mes hijeshisë dhe forcës. Historia e saj është më shumë se një tregim dashurie mbretërore; është dëshmi e një gruaje që, përmes finesës dhe kurajos, i dha Shqipërisë një pamje europiane në një kohë të trazuar.