Analiza shkencore sugjeron sindromën Kallmann dhe predispozita neuropsikiatrike te diktatori nazist
Një analizë gjenetike e realizuar pothuajse tetë dekada pas vdekjes së Adolf Hitlerit ka sjellë detaje të reja mbi profilin e tij biologjik. Studiues ndërkombëtarë pretendojnë se kanë sekuencuar ADN nga një copë pëlhure e njomur me gjakun e Hitlerit, e marrë në maj të vitit 1945 nga divani i bunkerit ku ai kreu vetëvrasje. Mostra është verifikuar përmes krahasimit me kromozomin Y të një të afërmi të gjallë të familjes Hitler.
Sipas zbulimeve të dokumentuara në filmin shkencor Hitler’s DNA: Blueprint of a Dictator, dëshmitë tregojnë se Hitleri ka pasur gjasa të larta të vuante nga sindroma e Kallmann, një çrregullim i rrallë gjenetik që shkakton mungesë hormonale, nivele shumë të ulëta të testosteronit dhe probleme në zhvillimin seksual.
Studiuesit theksojnë se këto gjetje nuk shërbejnë si shpjegim apo justifikim për veprimet e tij, por ofrojnë një dritë të re mbi aspektin biologjik të figurës së diktatorit. Historiani Alex Kay nga Universiteti i Potsdamit vlerëson se ky çrregullim mund të ketë ndikuar në raportet e Hitlerit me jetën private, pa qenë faktor vendimtar në sjelljet e tij politike.
Analiza gjenetike shërben njëkohësisht për të hedhur poshtë përfundimisht mitin e shumëpërfolur për prejardhjen e tij hebreje. Rezultatet tregojnë një përputhje të plotë me linjën paternale të familjes Hitler, duke përjashtuar mundësinë e një “stërgjyshi hebre”, një pretendim që ka qarkulluar prej dekadash.
Studimi zbulon gjithashtu se Hitleri kishte predispozita shumë të larta gjenetike për çrregullime neuropsikiatrike si autizmi, skizofrenia dhe çrregullimi bipolar, të gjitha të vlerësuara në nivelin më të lartë statistikor. Këto gjetje mbeten tërësisht teorike dhe nuk ofrojnë diagnoza të së kaluarës.
Gjenetistja Turi King, bashkëautore e analizës, nënvizon rëndësinë e përdorimit të kujdesshëm të këtyre rezultateve shkencore. Ajo thekson se asnjë variant gjenetik nuk justifikon mizoritë e kryera nga Hitleri dhe se analiza synon vetëm të shtojë një dimension shkencor mbi profilin e tij, pa cenuar përgjegjësinë historike të diktatorit.
Studimi paraqitet si një qasje e re mbi analizën shkencore të figurave historike, por përfundimi mbetet i pandryshuar: asgjë në ADN-në e Hitlerit nuk ndryshon realitetin e krimeve për të cilat ai mban përgjegjësi të plotë.
About the Author
