Raporti zyrtar fajëson shpërqendrimin nga telefoni, ndërsa prindërit thonë se tragjedia mund të ishte shmangur nëse kalimi ishte bërë i sigurt më parë
Dhimbja e familjes Shehata në Londër është kthyer në revoltë pas raportit të autoriteteve që sugjeron se 11-vjeçari Jaiden u përplas për vdekje nga treni sepse ishte “i shpërqendruar nga telefoni” teksa kalonte shtegun e këmbësorëve drejt shkollës.
Por prindërit e tij, të shkatërruar nga humbja, thonë se djali i tyre nuk u vra nga një çast shpërqendrimi, por nga vite të tëra neglizhence nga institucionet hekurudhore. Kalimi ku ndodhi aksidenti ishte identifikuar si tepër i rrezikshëm, me gjashtë incidente të ngjashme të raportuara në pesë vitet e fundit. Autoritetet ishin paralajmëruar të instalonin sinjalizim dhe sisteme paralajmëruese, por punimet janë shtyrë deri në mars të vitit të ardhshëm.
Jaiden po shkonte në shkollë, në të njëjtën rrugë që e përshkonte çdo ditë. Ai mbante një pallto që nuk e pëlqente, por e veshi me këmbënguljen e nënës, sepse jashtë ishte ftohtë. Në dorë kishte telefonin ku po luhej një video e shkurtër, e dërguar nga shokët e klasës.
Mjeti hekurudhor me shpejtësi 80 km/h e goditi në çast.
“Na thanë se djali ynë u shpërqendrua. Por ne e dimë të vërtetën: ata e lanë atë shteg të rrezikshëm për vite. Kjo tragjedi ishte e paralajmëruar,” thotë babai i tij, Jozif, 39 vjeç.
Pas vdekjes së Jaidenit, vëllai i tij i madh tregoi se edhe ai vetë ishte përplasur para disa vitesh nga një tren në të njëjtin vend dhe kishte shpëtuar për pak.
Kalimi nuk kishte drita paralajmëruese, barriera, as sinjale zanore. Vetëm një tabelë që thoshte: “Shiko dhe dëgjo para se të kalosh”.
Prindërit pyesin: Si mund t’i kërkohet një fëmije të mbajë përgjegjësi për një sistem që i la i pambrojtur?
Në një mesazh prekës në Instagram, babai i Jaiden shkroi:
“Të mungon çdo ditë. Jeta nuk është më e njëjtë dhe nuk do të jetë kurrë më. Na e morën dritën e shtëpisë.”
Hetimet zyrtare vazhdojnë, por për familjen, përgjigja është e qartë: është shumë vonë për drejtësi. Ai që mungon nuk kthehet më.
Kujtimi i Jaidenit mbetet në fotografitë e një djali të qeshur, me uniformë shkolle, që ëndërronte të bëhej futbollist. Një fëmijë i dashur, një student model, një vëlla që largohej për herë të fundit pa fjalë.
Qyteti i tij mban zi. Familja kërkon vetëm një gjë:
“Asnjë fëmijë tjetër të mos ecë drejt asaj rruge, vetëm.”
About the Author
