Mijëra njerëz përqafojnë njëri-tjetrin në Sheshin e Pengjeve ndërsa, 20 pengjet e gjalla kthehen në Izrael; kujdesi mjekësor dhe trauma psikologjike mbeten sfidat kryesore.
Një shpërthim gëzimi dhe lehtësimi mbushi sot Sheshin e Pengjeve në qendër të Tel Avivit, teksa të parët e pengjeve që mbijetuan po ktheheshin pas dy vitesh pasigurie dhe dhimbjeje. Turmat u përqafuan me lot në sy; shumë valvitën flamurin dhe mblodhën letra dhe shënime që ishin mbajtur për dy vjet të tëra në pritje të këtij momenti.
Kthimi i pengjeve u ndesh me simbolikën e festës hebraike Simchat Tora, dita kur leximet e shenjta të Torës kremtohen me gëzim, një ngjarje që shtoi thellësinë emocionale të kthimit. Në banesat e izraelitëve, familjarë e shokë ndoqën momentet me duartrokitje dhe lot, ndërsa kamerat transmetuan pamje të takimeve të para mes të rikthyerve dhe të afërmve.
Autoritetet shëndetësore paralajmëruan se shumë prej të kthyerve do të qëndrojnë në spital për vëzhgim dhe trajtim. Mjekët përmendin rreziqet e sindromës së rifurnizimit për personat e rëndë të nënushqyer, një gjendje serioze që kërkon kujdes të shkallëzuar dhe monitorim të vazhdueshëm. Stafi mjekësor është vënë në gatishmëri, dhe disa të kthyer u përgatitën për qëndrime disa-ditore në spitale për rekuperim fizik dhe mbështetje psikologjike.
Ndërkohë, emocioni shoqërohej me dhimbje: vlera e kthimit ishte e përzier, sepse një pjesë e familjeve mori vetëm lajmin e kthimit të trupave të të vrarëve. Sipas marrëveshjes së fazës së parë, do të transferohen edhe eshtrat e 28 personave që nuk u kthyen të gjallë, një fakt që po rëndon ditën e festës për shumë familje.
Në sheshin publik, qindra letra dhe shënime të ngjitura me shirita të verdhë dëshmojnë pritjen e gjatë dhe shpresën e pashuar të komunitetit. Disa familjarë përgatitën dhoma spitalore me ngjyra të preferuara të të afërmve, ndërsa vullnetarë dhe organizata ofruan mbështetje për proceset mjekësore dhe logjistike.
Trauma psikologjike mbetet po aq e thellë sa plagët fizike. Për shumë të shpëtuar, rikthimi është i ngarkuar me kujtime të dhimbshme dhe nevojë për ndihmë të specializuar psikologjike. Disa të mbijetuar ndërkohë kanë përshkruar se e kanë provuar më shumë se gjithçka urinë për ngrohtësi njerëzore dhe se përqafimet e para pas lirimit do të mbahen mend përgjithmonë.
Përtej emocionit personal, ngjarja shkaktoi edhe shenjat e një valë mirënjohjeje publike: në shumë rrugë u panë simbole të falenderimit për ndërmjetësimin ndërkombëtar që mundësoi shkëmbimin dhe armëpushimin. Por për shumë pjesëtarë të komunitetit, dita shërbeu edhe si apel i fortë që të gjithë ata që ende janë zhdukur të kthehen dhe që kërkimi i trupave të vazhdojë pa ndërprerje.
Deri sa festivitetet dhe pritjet vazhdojnë, shumë familje dhe autoritete përqendrohen në fazën më të vështirë: kujdesin mjekësor, rimëkëmbjen psikologjike dhe kërkesën e vazhdueshme për të sjellë sërish të gjithë ata që u rrëmbyen dy vjet më parë.
About the Author
