Një javë më parë, emisioni Piranjat solli historinë e një nëne të re, e cila prej 7 vitesh endej dyerve të institucioneve pasi nuk mund të merrte djalin e saj, të mbajtur peng nga gjyshërit, Hamit dhe Evladije Hoxha. Afërdita është 25 vjeçare nga Dibra. Ky konflikt absurd nisi pas një tragjedie që i mori jetën bashkëshortit të saj në vitin 2018, ngjarje që ndryshoi përgjithmonë jetën e Afërditës, asokohe 17 vjeçare dhe nënë e një foshnjeje 6-muajshe.
Pas vrasjes së burrit, ajo u përball me një kusht aspak normal, sidomos për një nënë kaq të re: ose të qëndronte në shtëpinë e burrit bashkë me djalin e saj, ose të mos merrte djalin dhe të largohej nga shtëpia. Përgjigja e nuses së re ishte “jo”, një refuzim që shkaktoi debate, gati përplasje fizike mes vjehrrit dhe babait të saj.
Në kushtet e refuzimit të vazhdueshëm, që rrezikonte raportin e nënës me të voglin, Afërdita vendosi të ndërmarrë hapat ligjorë për të vendosur një të drejtë të mohuar me dhunë.
Këto ecejake të Afërditës për shtatë vite me radhë duhej të kishin pasur një fund të lumtur pas vendimit të dy shkallëve të gjyqësorit, por refuzimi i dy të moshuarve për të dorëzuar fëmijën bëri që gjithçka të mbetej pezull. Për mbi 26 herë, dy të moshuarit jo vetëm kanë refuzuar t’ia kthejnë fëmijën, por e kanë penguar nënën të takohet me të, duke demonstruar arrogancë përballë institucioneve.
Gazetarët u munduan ta bindin Hamitin që të lejonte nënën të takohej me fëmijën. Premti ishte që Afërdita një ditë më pas do ta takonte djalin në lulishten e qytetit – një lajm i mirë për nënën. Por përveçse nuk e mbajti fjalën, duke i shtrënguar dorën gazetares, Hamiti kërkoi të ruajë privatësinë e nipit që mban peng – nga kush? Nga nëna e tij.
Ndërsa ai demonstron arrogancë ndaj kujtdo që ndërhyn, gazetarët vendosën të vinin institucionet në lëvizje për të bërë të mundur takimin e nënës me fëmijën, që në fakt do të duhej të ishte përgjegjësi e tyre pa ndërhyrjen e mediave.
Përmbaruesi Artan Sima tha se më parë duhet të flitej me shefin e krimeve të komisariatit Mat, i cili duket se nuk ka dëshirë të merret me raste “kaq të vogla” sa marrja peng e një fëmije. Pas komunikimit të gazetarëve me shefin e krimeve, ai nuk dha asnjë përgjigje dhe nuk tregoi vullnet për të zgjidhur situatën, pavarësisht se nëna ishte aty, vetëm gjysëm metri larg.
Sidoqoftë, fjalët e Piranjave përpara dyerve të komisariatit nuk ranë në vesh të shurdhër, pasi pak minuta më vonë Afërdita thirret në zyrat e komisariatit për të depozituar kallëzim – i disati ndaj ish-vjehrrit.
Orët kalojnë, dhe mbrëmja bie, ndërsa nëna bashkë me gazetarët presin planin e masave që do të ndërmerrnin forcat e policisë së Burrelit ndaj familjes Hoxha, që mbante peng nipin në kundërshtim me ligjin. Pak çaste më vonë, një furgon policie del nga komisariati dhe kthehet pas 30 minutash me gjysh Hamitin. Pavarësisht shoqërimit në polici, gjërat mbeten të pazgjidhura dhe nëna kaloi gjithë ditën në dyert e komisariatit pa mundur të takojë djalin e saj.
Më 31 korrik 2025, dita kur pritej ekzekutimi i radhës, përfaqësuesit e institucioneve u mblodhën në sallën e pallatit të kulturës, ku Afërdita do të takonte djalin pas 6 muajsh. Që në momentin e parë, fëmija shfaqi pasiguri, që më pas u shndërrua në refuzim ndaj nënës. Pranë tij qëndronte gjyshja, e cila nuk e lëshonte për asnjë çast. Kjo marrëdhënie e tensionuar ishte e pilotuar nga gjyshërit, të cilët kontrolluan edhe takimin disa-minutësh, duke minuar raportin e shenjtë nënë – fëmijë.
Ky raport nuk ka qenë gjithmonë i tillë; fotot e shumta tregojnë se dikur Afërdita e takonte djalin kur ish-vjehrri ia lejonte. Por takimi i shumëpritur nuk nisi siç pritej. Prezenca e Hamitit ishte e jashtëligjshme dhe ndikonte në gjendjen emocionale të fëmijës. Po ashtu, prania e avokates së familjes Hoxha nuk ishte e kuptueshme në një moment kaq të rëndësishëm.
Ndërsa nëna tenton t’i afrohet fëmijës, gjyshja e mban shtërnguar, pa i lënë hapësirë Afërditës për të komunikuar. Gjatë gjithë përballjes, ish-vjehrra tregohet indiferente ndaj nënës, por ruan në mënyrë obsesive nipin. Ajo ka ndikuar që fëmija të mos identifikohet siç duhet me nënën e tij biologjike, duke i folur për një nënë tjetër – nusja e djalit të madh të familjes – gjë që është evidentuar edhe nga raportet e psikologes:
“Palët e paditura nuk janë të vetëdijshme për rëndësinë e nënës biologjike në jetën e fëmijës. Nuk shikojnë problem as faktin që fëmija njeh dhe quan nënë nusen e xhaxhait.”
Në përpjekjet e shumta të psikologes për të afruar palët, bie në sy indiferenca e Romina Kurtit, përfaqësuese e shërbimit social në bashkinë e Matit. Ajo duket e rastësishme dhe pa lidhje me ngjarjen, edhe pse detyra e saj është të ndihmojë në krijimin e urave të komunikimit mes fëmijës dhe nënës. Minutat kalojnë pa asnjë rezultat. Nënë dhe fëmijë përpiqen të afrohen, por ish-vjehrri ndërhyn dhe salla kthehet në një arenë tensioni.
Kjo ndodh në prezencë të punonjësve të policisë dhe shërbimit social, të cilët nuk ndërhynë për të mbrojtur procesin ligjor. Gazetarët vëzhguan se kjo është fytyra e shtetit, që rri duarkryq përballë ulërimës së një nëne që kërkon djalin e saj.
Çfarë mund të thuhet për një person që urren ish-nusen pa arsye dhe i mohon fëmijën, edhe pse ka dy vendime gjyqësore që e urdhërojnë për ta kthyer tek nëna?
About the Author
