Kur ajo ishte vetëm 13 vjeçe, ai iu afrua në një pistë vallëzimi dhe i tha diçka që do t’i paraprinte fatit të tyre:
“Bëhu gruaja ime.”
Ai ishte një djalosh i hollë, me sy që shkëlqenin nga ëndrrat dhe fjalët.
Ajo e pa qetësisht dhe iu përgjigj:
“Dakord. Por më lër të mbaroj shkollën më parë.”
Ai ishte biologu dhe shkrimtari i ardhshëm Gabriel García Márquez.
Ajo ishte Mercedes Barcha, gruaja që do të qëndronte pranë tij për gjithë jetën.
Ata nuk u fejuan zyrtarisht. Nuk vendosën data. Nuk bënë premtime të mëdha.
Prisnin me durim atë që ishte shkruar për ta.
13 vite pritje dhe një besim i palëkundur
U martuan pas 13 vitesh pritjeje.
Më vonë, Márquez do të tregonte se lidhja e tyre nuk kishte nevojë për kontrata apo premtime publike — sepse kishte diçka më të fortë: besimin absolut.
Ndërsa Gabriel izolohej për të shkruar veprën që do të ndryshonte historinë e letërsisë, Njëqind vjet vetmi, Mercedes mbante mbi supe gjithçka:
Ajo besonte tek ai, kur askush tjetër nuk e bënte
Ajo ushqente familjen
Ajo nuk dyshoi kurrë se burri i saj ishte një gjeni
Sakrifica që solli pavdekësinë
Kur romani përfundoi, familja nuk kishte as para për ta dërguar dorëshkrimin te botuesi.
Pa u ankuar, Mercedes shiti sendet e fundit që u kishin mbetur: një tharëse flokësh dhe një blender — vetëm që historia të merrte rrugën e saj.
Disa muaj më vonë, bota do të njihte emrin Gabriel García Márquez.
Romani do të bëhej një nga veprat më të rëndësishme të shekullit XX.
Dhe më vonë, do t’i sillte autorit Çmimin Nobel për Letërsi.
Pas çdo gjeniu, një besim i heshtur
Kjo nuk është vetëm historia e një shkrimtari të madh.
Është historia e një dashurie të duruar, e një gruaje që besoi pa kushte dhe e një sakrifice që ndryshoi përgjithmonë letërsinë botërore.
Sepse ndonjëherë, vepra më e madhe lind nga një zemër që pret.
About the Author
