Dy vite pas shpërthimit të luftës, qindra mijëra palestinezë jetojnë ende në kushte çnjerëzore në kampet e improvizuara të Gazës, pa ujë të pijshëm, pa ndihma të mjaftueshme dhe nën kërcënimin e vazhdueshëm të sulmeve ajrore.
Në Rripin e Gazës, jeta për miliona të zhvendosur palestinezë është shndërruar në një përditshmëri mbijetese. Çadrat e rrënuara, shkollat e mbipopulluara dhe rrugët e mbushura me mbeturina janë sot shtëpitë e përkohshme të familjeve që kanë humbur gjithçka. Pavarësisht armëpushimit të brishtë, bombardimet e herëpashershme të Izraelit dhe mungesa e çdo sigurie e kanë kthyer kampet në një hapësirë të dëshpërimit.
Në kampin e Deir el-Balahut, një nga më të mëdhenjtë në Gaza, çadrat janë ndërtuar nga batanije të vjetra dhe copa najloni, të mbajtura me shtylla druri e metali. Ato nuk mbrojnë nga shiu, as nga i ftohti, dhe ofrojnë më pak se dy metra katrorë hapësirë për çdo person, shumë më poshtë standardeve minimale të Kombeve të Bashkuara. “Edhe standardet minimale të dinjitetit njerëzor nuk ekzistojnë më,” thotë Samaher Saeed nga organizata Medical Aid for Palestine.
Në mungesë të tualeteve funksionale, familjet detyrohen të hapin latrina primitive ose të përdorin kova, ndërsa në disa kampe, një tualet ndahet nga rreth 600 persona. Kanalizimet e hapura dhe mbeturinat e grumbulluara në afërsi të kampeve përhapin infeksione dhe erëra të padurueshme. Sipas MAP, më shumë se 85 për qind e infrastrukturës së ujit dhe kanalizimeve në Gaza është jashtë funksioni.
Gratë janë ndër më të prekshmet. Shumë prej tyre nuk kanë akses në artikuj higjienikë dhe janë të detyruara të përdorin rroba të vjetra ose të ndalojnë ciklin menstrual me ilaçe. “Vajzat flenë në dysheme të zhveshur gjatë periudhës, pa mbulesa dhe pa ujë për t’u pastruar,” shton Saeed.
Kushtet e pastrueshmërisë janë bërë aq të rënda, sa kampet janë kthyer në vatër të sëmundjeve të parandalueshme. Sipas një studimi të botuar në Journal of Medicine, Surgery, and Public Health, më shumë se 700 mijë raste infektive janë regjistruar në Gaza, përfshirë kolerën dhe dizenterinë. Mungesa e ujit të pastër, ushqimit dhe trajtimit mjekësor po përkeqëson krizën humanitare çdo ditë e më shumë.
Në këto kushte, jeta vazhdon në mënyrë të brishtë dhe të përditshme. Nën një tendë të improvizuar, një nënë palestineze përpiqet të gatuajë mbi një zjarr të hapur, pranë grumbujve të plehrave që digjen për ngrohje. Në një cep tjetër, fëmijët flenë mbi dysheme pa batanije, ndërsa rreziku i bombardimeve dhe sëmundjeve qëndron gjithmonë pranë.
“Jeta në këto çadra është një betejë e përditshme për mbijetesë,” thotë një vullnetare lokale. “Por pavarësisht gjithçkaje, njerëzit nuk dorëzohen ende shpresojnë për një ditë pa frikë, pa pluhur, pa bomba.”
About the Author
