Unë jam Rezart Veleshnja. Sot, pas kaq kohësh larg ekranit, mendoj se ka ardhur koha t’ju tregoj diçka që s’e kam thënë dot më parë. Unë kam qenë viktimë e suksesit tim. E di që tingëllon si justifikim, por nuk është. Është e vërteta.
Ata që e kanë provuar, e dinë: pesha e famës është e rëndë. Sidomos kur je i ri. Euforia të merr me vete — njerëzit të flasin në rrugë, të ndalojnë, duan foto, duan të ulesh nëpër tavolina me ta. Dhe ty të pëlqen. Të pëlqen kur të adhurojnë.
Por ajo që nuk kupton në atë moment është se, kur je në televizor… disa njerëz duan të të përdorin.
Jo të gjithë — por disa. Sidomos ata që merren me botën e drogës. Ata kanë interes të përfshijnë njerëz të artit, të sportit, të politikës. Jo se u duhen këta njerëz… por u duhet fama e tyre. U duhet për ta shitur jetën e tyre si “normale”. Për t’i thënë rinisë: ja, kështu jetojnë të gjithë.
Të thonë, “Kështu është jeta e artistit, jeta e showbizit, jeta e televizionit. Të gjithë marrin. Edhe filani… edhe filania.”
Dhe ti bie brenda. Sepse atëherë nuk e shikon dot që këta njerëz nuk të duan ty — duan të reklamojnë veten e tyre përmes teje. Kam kaluar disa vite në Hollandë. E dini që Hollanda është një nga pikat kryesore të hyrjes së drogës në Europë? Roterdami. Vetëm se rinia holandeze nuk është e varur nga droga si rinia shqiptare.
E kam pyetur veten shpesh, pse?
Edhe porti i Durrësit sot nuk ngelet pas Rotterdamit… Por ne nuk kemi prindërit holandezë. As shkollat holandeze. As mundësitë holandeze.
Çfarë po i ofrohet rinisë shqiptare? Çfarë mundësish ka një i ri që të mos e mbysë depresionin me drogë? Që të mos i mbajë gjallë ëndrrat me pluhur të bardhë? Kostot e famës janë të mëdha. Morale, familjare, personale. Dhe kur ikën nga ekrani, ata njerëz që dikur të merrnin për krahu, që thonin “je i yni”, zhduken. Nuk u duhesh më. Nuk të kërkon njeri. Sepse nuk të kanë dashur ty — kanë dashur statusin tënd.
Dhe kur statusi fiket… ti sheh se e vetmja gjë që mbetet është familja. Shpesh, familja është e vetmja gjë që të mban.
Kam një mesazh për artistët që sot janë në atë rrugë ku isha unë, për brezin tim apo për të rinjtë që sapo po nisin. Kur ngrihesh vetë, kur e prek famën, do shohësh shumë njerëz që duan të përfitojnë prej teje. Do të të thonë se “kështu është jeta”, “kështu bëjnë artistët”.
Sepse nesër mund të jesh edhe ti ai që do ta tregojnë me gisht. Siç më treguan mua. Vetëm se unë vendosa ta them vetë. Sepse më mirë e vërteta ime — sesa versionet e tyre për mua./Piranjat.news
About the Author
